Polski malarz, rysownik, grafik, scenograf filmowy, telewizyjny i teatralny, wykładowca i profesor Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. L. Schillera w Łodzi.

Urodził się 15 lipca 1946 roku w Nowej Wsi koło Sieradza. Zmarł 19 czerwca 2013 roku w Łodzi.
Po ukończeniu Liceum Sztuk Plastycznych w Łodzi rozpoczął studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1969 – 1975 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi na Wydziale Grafiki. Od 1975 roku wykładowca i profesor Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi, z którą związany był do końca życia, początkowo jako asystent w Zakładzie Plastyki w pracowni scenografii. Wykładał również w Wyższej Szkole Sztuki i Projektowania w Łodzi i na Politechnice Łódzkiej.

Jako malarz i rysownik brał udział w kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Zrealizował kilkadziesiąt wystaw prac studentów łódzkiej Szkoły Filmowej. Jest autorem i współautorem scenografii do filmów. Zajmował się także grafiką projektową, ilustracją książkową („Mała Historia Sztuki”, prof. Krystyna Zwolińska) i aranżacją wystaw (m.in. wystawa Katarzyny Kobro w Muzeum Sztuki w Łodzi we współpracy ze Sławomirem Iwańskim).


Tadeusz Majda malował przede wszystkim miasto, w którym mieszkał, ulice, zabytkowe kamienice, pałace, niszczejące podwórka i ciemne zaułki; zaglądał na stare cmentarze i do nieistniejących już fabryk z czasów „Ziemi Obiecanej”.
W ten sposób powstały cykle obrazów olejnych, pasteli, rysunków i szkiców, które dokumentują Łódź. Próbował za pomocą pędzla zatrzymać czas i ochronić kawałek miasta, którego w dużym stopniu już nie ma.
Artysta uwieczniał też miejsca bliskie jego sercu, Kresy Wschodnie, Kazimierz Dolny nad Wisłą i wracał do miejsc swojego dzieciństwa. Osobny cykl stanowią szkice z podróży zagranicznych m.in. do Włoch, Hiszpanii, Maroka, Tunezji, Izraela, na Maltę, na Litwę, które odbył w latach dziewięćdziesiątych.

Drugim ważnym nurtem w twórczości Tadeusza Majdy są portrety, które ukazują kondycję człowieka w obliczu cierpienia. Artysta przez całe życie zmagał się z ciężką chorobą serca. Jeszcze jako student przeszedł pierwszą operację.
Od tego czasu choroba stała się częścią jego życia, a doświadczenia z nią związane znalazły swój ślad w jego twórczości.